اندیشه اجتماعی علامه جعفری با تاکید بر نظریه حیات معقول

تازه های پایان نامه

استاد راهنما: حسن خیری استاد مشاور: حمید پارسانیا نگارش: کاظم زعفرانچیلر مقطع: کارشناسی ارشد رشته: جامعه شناسی سال: 1389 چکیده: حیات انسان، مفهوم کانونی اندیشه علامه جعفری بوده و تمرکز نظری و آن پیراموون نظریه "حیات معقول" می باشد. وی هدف نهایی حیات انسان را تحقق این نوع از حیات دانسته و حیات را به دو نوع طبیعی محض و معقول تقسیم بندی می کند. در حیات طبیعی محض، انسان، فقط به ارضای طبیعی غرایز خود پرداخته و ابعاد مثبت وجود انسان و استعدادهایش مغفول است. در حیات معقول، انسان از اصول و ارزش های حیات آگاه بوده و بر مبنای آن از اختیار خود بهره برداری نموده و در مسیر کامل قرار دارد. این نظریه در لایه معرفت شناختی، شناخت را ممکن و ضروری دانسته . منابع آن را عقل ابزاری، شهودی و قدسی می داند. در حیات معقول، انسان از شریف ترین موجودات هستی و دارای فطرتی پاک، کمال جو و مستعد کمال است، هدفمند، تغییرپذیر و برخوردار از حیات طبیعی و ابدی است. در حیات معقول نه، فرد اصالت استقلالی دارد و نه اجتماع، علامه با یک نظر تلفیقی خاص، طرح موضوع اصالت فرد و اجتماع را غیرمنطقی دانسته و معتقد است، مختصات هر یک از فرد و اجتماع باید در ارتباط با همدیگر بررسی شود. فرهنگ در نگاه علامه دارای چهار نوع رسوبی، بی رنگ، پیرو و پیشرو می باشد. فرهنگ پیشرو عامل تکاپوی انسان به سوی هدف اعلای زندگی است. در نظر ایشان با پی ریزی منطقی اقتصاد، حقوق، سیاست و قدرت جهانی، فرهنگ جهانی واحد، قابل تحقق است. علامه، تمدن را برقراری نظم و هماهنگی در روابط افراد یک جامعه دانسته و آنرا به تمدن انسان محور و قدرت محور تقسیم می کند. وی عدالت و عدالت خواهی را اساسی ترین ویژگی حیات آدمی می داند. از نظر علامه حقوق و قوانین معمولی که تنها به کشف روابط حیات طبیعی محض انسان ها با یکدیگر و تنظیم آنها برای همزیستی محض قناعت می نماید، نمی تواند متضمن سعادت واقعی آدمی باشد. ایشان تحولاتی را که منجر به تحقق حیات معقول شود، ضروری جامعه می داند. واژه­های کلیدی: جعفری، محمدتقی، ۱۳۰۲-‎۱۳۷۷، حیات، حیات طبیعی